«در بعضی از کشورهای دنیا معمول است، در کشور ما هم اخیراً معمول شده که در اوّل مسئولیّت، رؤسای محترم یک فرصت صدروزه را معیّن می‌کنند می‌گویند در این ۱۰۰ روز مثلاً این کارها را یا یک کارهایی را انجام میدهیم، مردم هم در فرصت صدروزه قضاوت می‌کنند، مطبوعات و دیگران می‌گویند در این ۱۰۰ روز این جور کار شد؛ خب معلوم می‌شود که در ۱۰۰ روز میشود کارهای مهمّی کرد. یک سال سه ‌تا ۱۰۰ روز به اضافه‌ی یک ۶۵ روز است؛ بنابر‌این، زمان کمی برای کار نیست.» ۲/۶/۹۹
ایران هرسال در دهه‌ی اول ماه محرم در عزای سید و سالارشهیدان یکپارچه شور و حضور می‌شود. در یکی دو دهه‌ی اخیر اما پدیده هیئت‌های چند ده‌هزارنفری و برپایی مراسم عزاداری در ابعاد بسیار بزرگ در شهرها، رویدادی است که تبدیل به یک رویه‌ی ثابت و غیرقابل انکار برای قلم‌ها و دوربین‌های رسانه‌ها شده است. عزاداری در حسینیه‌ها و مصلاهای بزرگ شهرها با حضور خیل عزاداران در عین رعایت یک نظم و انسجام کاملا بومی و مردمی از ویژگی این مراسمات است.
با این حال دهه‌ی اول محرم امسال با همه‌ی سال‌ها و بلکه دهه‌های اخیر متفاوت است. شیوع ویروس منحوس کرونا در کشور ما، همزمان با نقاط مختلف جهان، نظم متفاوتی را بر همه‌ی اجتماعات انسانی تحمیل کرده است. لزوم فاصله‌گذاری اجتماعی، مصرف بالای اقلام بهداشتی مثل ماسک و مواد ضدعفونی‌کننده، پرهیز از اجتماعات پرتراکم و ... همگی از پیش نشان می‌داد که اقامه‌ی عزای سالار شهیدان با مناسبات گذشته ممکن نیست. مردم اما از پای ننشستند و متناسب با توصیه‌های مدیران سلامت کشور مساجد و تکایا و حسینیه‌ها را آماده کردند و با اعمال تغییرات عمده در نحوه برگزاری آماده ورود به محرم شدند.
دو روز به آغاز محرم مانده بود و هیئت‌ها، تبلیغات و اطلاع‌رسانی مراسم خود را هم با جدیت دنبال می‌کردند که با هر ترتیبی برایشان محرز شد که: "برگزاری مراسم عزاداری ماه محرم در فضای مسقف ممنوع است. "
بسیاری از هیئت‌ها که حالا مکان برگزاری مراسم خود را از دست داده بودند، باید ضمن یافتن فضای متناسب جدید، آن را برای برگزاری مناسب تجهیز و آماده می‌کردند. اتفاقی نشدنی و غیرممکن با توجه به همه‌ی محدودیت‌های مالی و تجهیزاتی و الزام به اطلاع‌رسانی مجدد. با این حال در عین گلایه، از تصمیم نهاد قانونی تمکین کردند: «مردم مؤمن و مسجدی ما بیشتر از دیگران به قواعد عمل می‌کنند؛ یعنی به مردم مؤمن واقعاً اگر گفته بشود مثلاً فرض کنید که در صحن‌ها یا در مراکز یا در مساجد یا در حسینیّه‌ها به این شکل می‌توانند حضور پیدا کنند، عقیده‌ی من این است که اینهایی که اهل مسجدند، بدقّت مراقبت می‌کنند.» ۲۱/۲/۹۹

اما این غیرممکن توسط نیروهای جهادی و بسیجی ممکن شد. برنامه‌ریزی دقیق، مواجهه‌ی شجاعانه با مشکل و دو شبانه‌روز بیداری و کار جهادی نتیجه داد. تصاویر نمای باز هیئت‌های بزرگ و شکوهمند عزاداری سالار شهیدان در تهران و شهرهای بزرگ در همان شب اول محرم، نشان از تحقق یک شبه‌ی معجزه می‌داد.
به رغم همه‌ی محدودیت‌های مالی و تجهیزاتی که هیئت‌ها با آن مواجه بودند و در عین حال خود را ملزم به حفظ سلامت عزاداران حسینی می‌دانستند؛ تصاویر تلویزیونی و روایت حاضران در صحنه از یک نظم جدید و شکوهمند در عین رعایت دقیق ملاحظات بهداشتی خبر می‌داد.
همین تجربه در ابعادی دیگر در موج اول کرونا در کشور و در رزمایش مردمی کمک مؤمنانه در ماه رمضان تجربه شده بود. «در قضیّه‌ی این بیماری اخیر، [یعنی] کرونا، فداکاری‌ها به قدری چشمگیر بود که افرادی را که در خارج از این کشور هم هستند به تحسین وادار کرد؛ در درجه‌ی اوّل مجموعه‌های درمانی؛ پزشکان، پرستاران، بهیاران، مدیران، کارکنان حول و حوش بیمارستان‌ها. در کنار اینها مجموعه‌های مردمی داوطلب، دانشجویان، طلّاب، بسیجی‌ها و عناصر گوناگون که رفتند در خدمت درمان و پرستاری از این بیماران قرار گرفتند، به یاری درمان‌کنندگان رفتند؛ همه‌ی اینها مایه‌ی عزّت و آبرو است.» ۱/۱/۹۹
همین الگوی کار جهادی امسال بچه هیئتی‌ها در بسیاری از چالش‌های گذشته‌ی ملت ایران،   بزرگ‌ترین موانع و گره‌ها را از میان برداشته است. رهبر انقلاب در ارتباط تصویری با جلسه‌ی هیئت دولت وجه ارتباط میان دهه‌ی عاشورا و هفته‌ی دولت را مفهوم جهاد و شهادت دانستند  و به دولتی‌ها توصیه کردند که با روحیه‌ی جهادی و پرتحرک با مسائل مواجه شوند: «مثلاً فرض کنید شب که در خبرها تلویزیون این را پخش می‌کند -ما می‌شنویم دیگر؛ بخش‌های خبر را معمولاً همه می‌شنویم- به نظر من آن وزیری که میشنود این خبر را، همان شبانه با آن بخشی که از این قضیّه شکایت دارد تماس بگیرد، تلفن بزند، برای فردا قرار بگذارند، فردا بروند تا عصری مشکل را برطرف کنند.» ۲/۶/۹۹ که اگر رفتار و سبک زندگی دولتمردان اینگونه باشد و «اگر مدیریّت در بخش‌های مختلف کشور، متدیّن باشد، انقلابی باشد و کارآمد باشد، همه‌ی مشکلات کشور حل خواهد شد؛ ما مشکل غیرقابل حلّی در کشور نداریم.» ۱/۱/۹۶
اینگونه است که نه تنها در مهلت ۱۰۰ روزه، بلکه در ظرف زمانی ۲ شبانه‌روز نیز می‌توان کارهای نشدنی را شدنی کرد، چرا که در طول تاریخ انقلاب به صورت عام و در ماه‌های اخیر به صورت خاص به ما ثابت شده است که مغتنم شمردن فرصت‌ها همراه با روحیه جهادی و بسیجی غیرممکن‌ها را ممکن می‌کند: «ما هرجا یک مدیریّت انقلابی فعّال پرتحرّک داشتیم، کار پیش رفته است؛ هرجا مدیریّت‌های ضعیف، بی‌حال، ناامید، غیرانقلابی، و بی‌تحرّک داشتیم؛ کارها یا متوقّف مانده است، یا انحراف پیدا کرده است... و این یک ضعفی است که وجود دارد؛ باید مدیرانمان ان‌شاءالله پرانگیزه‌تر باشند، کارآمدتر باشند، تلاش بیشتری را انجام بدهند، و به حول و قوّه‌ی الهی همین‌جور هم خواهد شد.» ۱/۱/۹۶